Ένα Μουσείο για τις Γυναίκες της Αραβίας
Οι δυναμικές γυναίκες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων δεν έχουν δικαίωμα στην επιλογή, έχουν, όμως, δικό τους μουσείο
Η ατμόσφαιρα μυρίζει ψάρια και κάρι. Μου φαίνεται περίεργο, γιατί η μύτη μου είχε συνηθίσει τη φανταστική μυρωδιά του ξύλου αγάρ, ενός ασιατικού δέντρου που χρησιμοποιείται ως αρωματικό εδώ και αιώνες στη Μέση Ανατολή. Περπατάω στη Deira, την καρδιά του Dubai, αν και λίγοι Άραβες μένουν πια εδώ. Θα αγοράσω μπαχαρικά, θα χαζέψω στο παζάρι χρυσού και θα καταλήξω στο Μουσείο των Γυναικών.
Η περιοχή έχει πλέον προσαρμοστεί στις ανάγκες των εργατών από τις Φιλιππίνες, το Πακιστάν και την Ινδία. Αυτό σημαίνει πως δίπλα από τα ακριβά κοσμηματοπωλεία, βρίσκονται “μαγαζιά του ενός ευρώ”. Και, μέχρι να φτάσω στο μουσείο, είχα ήδη πιει νερό από μια πορτοκαλί καρύδα, εμπιστευτεί έναν πονηρό έμπορο που μου πούλησε ακριβό κάρι, και δοκιμάσει, για πρώτη φορά με τα χέρια, ινδικό φαγητό. Κανείς δεν πρέπει να φύγει απ’ το Dubai, χωρίς να έχει δει αυτό το μέρος.
Έφτασα, πλήρωσα 5 ευρώ στην είσοδο, και ξεκίνησα να διαβάζω το ενημερωτικό φυλλάδιο του μουσείου. Δημιουργήθηκε στη συγκεκριμένη περιοχή διότι η ιδρύτριά του, Dr. Rafia Ghubash, επιθυμούσε να συνδέσει ξανά τους Άραβες με την κουλτούρα των προγόνων τους που ζούσαν στη Deira έως το 1970.
Κύριος στόχος του, να αφηγηθεί στον επισκέπτη τα επιτεύγματα των γυναικών στα Εμιράτα. Και το καταφέρνει. Γιορτάζει τις επιτυχίες τους στις επιχειρήσεις, στις τέχνες, στην εκπαίδευση, στην πολιτική και στο σύνολο της κοινωνίας. Mάλιστα, σε έναν από τους ορόφους του, υπάρχει και μια ολόκληρη έκθεση αφιερωμένη στον σεΐχη του Dubai, Mohammed Bin Rashid al-Maktoum, και στην εξαιρετική σχέση που έχει μαζί τους.
Απογοητεύτηκα. Ήθελα να μάθω την πραγματική ιστορία των γυναικών στο Dubai και όχι τη ρομαντική, ωραιοποιημένη εκδοχή της. Ήθελα να καταλάβω αν θα είχαν τις ίδιες επιτυχίες χωρίς την έγκριση του συζύγου τους, αν συμφωνούν με το να καλύπτουν το πρόσωπο και τα μαλλιά τους και, αν τις θυμώνει που δεν μπορούν να εγχειριστούν ή να βγάλουν διαβατήριο χωρίς άδεια από άντρα-κηδεμόνα. Αντ’ αυτού, βρέθηκα σε μια ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη έκθεση που απλώς υπάρχει για να διατηρεί την καλή φήμη του σεΐχη.
Του σεΐχη που οι γυναίκες της οικογένειάς του τον μισούν θανάσιμα και προσπαθούν να διαφύγουν από τη χώρα. Αυτή τη στιγμή, μία από τις συζύγους του, η πριγκίπισσα Haya, τον έχει εγκαταλείψει φοβούμενη για τη ζωή της. Και η Latifa, μία απ’ τις κόρες του, σχεδίαζε για επτά χρόνια τη δεύτερη απόδρασή της από τη χώρα διά θαλάσσης, με τη βοήθεια ενός Γάλλου, αλλά ένοπλοι αξιωματικοί τους σταμάτησαν στα ανοικτά της Ινδίας και την υποχρέωσαν να γυρίσει πίσω. Εκείνη, είχε προβλέψει το ενδεχόμενο αποτυχίας του σχεδίου της, κι έτσι τράβηξε ένα συγκλονιστικό βίντεο στο οποίο περιγράφει τον επί χρόνια βασανισμό της και τις δολοφονίες που έχει διαπράξει ο πατέρας της. Δεν ήταν ελεύθερη να επιλέξει οτιδήποτε για τη ζωή της.
Έχει, λοιπόν, νόημα η ύπαρξη ενός μουσείου που υμνεί τις δυναμικές γυναίκες του παρελθόντος, ενώ οι δυναμικές γυναίκες του σήμερα βασανίζονται μέχρι θανάτου; Δεν ξέρω πώς να σε πείσω να δεις το βίντεο της Latifa, αλλά, σε παρακαλώ, δες το. Θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο για πάντα.
ΛΕΞΕΙΣ & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρίζα Καρύδη
