THE GIRL IN THE MUSEUM

Ξεχωρίζει από μακριά, λόγω του ύψους και του ευγενικού παρουσιαστικού του. Άνετα θα μπορούσε να κυκλοφορεί σε κάποια χώρα της Σκανδιναβίας, αλλά προτιμά να βρίσκεται στην ελληνική Βούλα. Τον βλέπω να με περιμένει έξω από το Όβεν, κι εγώ καθυστερώ, γιατί έχω κολλήσει με το αυτοκίνητο πίσω από έναν κύριο που κλείνει τον δρόμο για να φορτώσει πιο εύκολα τα ψώνια του.

 

Το Όβεν είναι ένα υπέροχο εστιατόριο πρωινού, που κι αυτό σε τίποτα δε θυμίζει Ελλάδα. Το αναφέρω επειδή αισθάνομαι πως, ο Ερμής, χωρίς να το έχει καταλάβει, ζει σε μία δική του χώρα, χίλιες φορές πιο εξελιγμένη. Η αξιόλογη οικογένειά του, οι βόλτες στην παραλία, τα χειμερινά μπάνια, οι φίλοι, οι κοπέλες, οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που γνωρίζει, τα μέρη που επιλέγει για τον πρωινό του καφέ, το στούντιο που έχει φτιάξει στο ισόγειο ενός παλιακού εμπορικού κέντρου, και το γαλάζιο του πιάνο, συνθέτουν μια απλή, αλλά υψηλής αισθητικής, καθημερινότητα. Αυτή η καθημερινότητα είναι η αιτία των μεθυστικών μουσικών κομματιών που γράφει και, κατά γενική ομολογία, μαγεύει ανθρώπους όλων των ηλικιών.

 

Πήραμε καφέ και δυο κομμάτια ψωμί μπανάνας, και κατεβήκαμε τα σκαλιά προς το στούντιό του. “Τι γελάς; Τι γελάς ρε;” λέει, ενώ γελάει κι εκείνος. Δεν του απάντησα, αλλά γελούσα επειδή μου εξηγούσε πως “όταν κάποιος γνωρίζει πως ηχογραφείται, χάνει τη γοητεία όσων έχει να πει,” αναφερόμενος στα άτομα που ηχογραφούσε για τα κομμάτια του. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή πατούσα το κόκκινο κουμπί για να ξεκινήσω να ηχογραφώ τον ίδιο, ενώ το γνώριζε.

 

Πώς ένιωσες αρκετά σίγουρος για το μουσικό σου ταλέντο, ώστε να αφιερωθείς σε αυτό; τον ρωτάω, έχοντας στο μυαλό μου όλες τις ανασφάλειες που μας κρατούν μακριά από εκείνα που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε. “Δεν ένιωθα σίγουρος ότι είμαι καλός σε αυτό, ένιωθα ότι αυτό είμαι. Αλήθεια. Η μουσική ήταν κομμάτι μου από πιτσιρίκι. Πρώτα έφτιαξα το στούντιο, και μετά κατάλαβα ότι έπρεπε να με βιοπορίσει. Απλά δεν άντεχα, ήθελα να το κάνω,” απαντάει με ειλικρίνεια. 

 

Κάθε μεριά του χώρου είναι γεμάτη με δώρα φίλων, σημειωματάκια, και ενθύμια από ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές. Τα περισσότερα πράγματα που υπάρχουν γύρω απ’ τον Ερμή, κάτι σημαίνουν. “Αυτό δεν το έχω δείξει δημόσια σε άλλον,” λέει ενώ παίρνει έναν μεγάλο φάκελο επάνω από το πιάνο και μου τον δίνει. “Ο παππούς μου, Αντρέας, κοιμάται στις οκτώ, το πολύ εννιά η ώρα. Του λέω ‘παππού θα με βοηθήσεις να γράψω ένα ποίημα;’ Μετά απ’ αυτό, με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα στις δώδεκα η ώρα το βράδυ.” Ο φάκελος είχε μέσα το ποίημα του κυρίου Αντρέα, με τίτλο ‘Σύννεφο’, που ακούγεται στο κομμάτι του Ερμή με το ίδιο όνομα.

 

Δε γνωριζόμαστε προσωπικά, όμως νιώθω μια έντονη συμπάθεια προς το πρόσωπο του κυρίου Αντρέα, σα να τον ξέρω, λόγω της μουσικής του Ερμή. Και δεν είμαι η μόνη. “Όταν είχε βγει το ‘Σύννεφο’, πολλοί μου έλεγαν το πόσο θυμίζει τους δικούς τους παππούδες και πως τους συγκίνησε πολύ,” απαντά ο Ερμής, όταν τον ρώτησα για τις αγαπημένες του αντιδράσεις ακροατών. “Τον ξέρεις όντως τον παππού μου, κι εμένα με ξέρεις. Είναι αληθινή η οικειότητα που αισθάνονται μαζί μου όσοι ακούν τα κομμάτια μου. Δε μου αρέσει να υπάρχει υποκρισία πίσω απ’ τη μουσική.”

 

“Σε ικανοποιεί αυτή η απάντηση;” Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης, έχουμε κι οι δυο ένα γλυκό άγχος. Εγώ αγχώνομαι να του κάνω τις σωστές ερωτήσεις που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη δουλειά του. Κι εκείνος αγχώνεται μήπως δε με ικανοποιήσει αρκετά με τις απαντήσεις του. 

 

“Πώς μετατρέπεις τις καταστάσεις που έχεις ζήσει σε νότες;” αποφασίζω να πω, μετά από μια στιγμή παύσης και ανασύνταξης. “Συνήθως βιώνω μια κατάσταση που μπορεί να μην την πολυσκέφτομαι, αλλά όταν γυρίζω εδώ (στο στούντιο) και ξεκινάω και παίζω, ξέρω ότι αυτό που παίζω είναι ο τρόπος που αφουγκράζομαι εκείνο που βίωσα νωρίτερα. Απλά μου βγαίνει. Σα να μου λέει το πιάνο τι ένιωσα τότε. Δεν το προσεγγίζω με λογική. Ούτε σκέφτομαι πως σήμερα στεναχωρήθηκα, ας παίξω κάτι σε μινόρε. Γι’ αυτό λέω το κλισέ πως είναι το ημερολόγιό μου, η μουσική μου. Είναι, όντως.”

 

“Για παράδειγμα, το 42 είναι ένας διάλογος που είχα με έναν κύριο, ένα πρωί. Οι ‘Οινούσσες’ είναι μια θέα που κοιτούσα. Το ‘Κυκλάμινο’ ήταν η αρχή ενός έρωτα που αισθανόμουν μια μέρα. Όλα είναι κάτι πολύ απλό και καθημερινό. Πολλές φορές αγνοούμε ένα καθημερινό συναίσθημα, ενώ αν το απλώσεις σε ένα κομμάτι, καταλαβαίνεις ότι έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή που του δίνεις” εξηγεί ο Ερμής, έχοντας πάρει το σοβαρό του ύφος.

 

- Είσαι χαρούμενος και ήρεμος τώρα;

- Είμαι.

- Και γράφεις χαρούμενα τραγούδια, όταν είσαι χαρούμενος;

- Ναι, αλλά όχι πάντα. Δε γράφω μουσική που με ηρεμεί, όταν είμαι ήρεμος. Γράφω μουσική που με ηρεμεί, όταν χρειάζεται να ηρεμήσω. Πίσω από τις ‘Οινούσσες’ που είναι το πιο ήρεμο κομμάτι, κρύβεται όλη η φουρτούνα της περασμένης χρονιάς. Η μουσική είναι θεραπεία.

 

Και οι επισκέψεις στα μουσεία είναι ένα είδος θεραπείας. Ποια θα ήταν η ιδανική μουσική για ένα μουσείο; “Καμία”, απαντά πολύ κατηγορηματικά. “Για κάποια πειραματικά πράγματα, είναι χρήσιμη η μουσική. Σε ένα μουσείο που εγώ θα ήθελα να πάω, όμως, καλό θα ήταν να μην έχει μουσική. Δε θέλω. Με αποσπάει. Το αγαπημένο μου μουσείο είναι η Modern Two, που υπάγεται στη Scottish National Gallery. Δεν έχει μουσική και μου επιτρέπει να δημιουργήσω εγώ τη σχέση που θέλω με το έκθεμα που υπάρχει μπροστά μου, χωρίς να με προϊδεάζει κάτι.”

 

Προς το τέλος της συζήτησης, όταν επιτέλους έχουμε χαλαρώσει και λέμε τα δικά μας, του εκφράζω την προσωπική μου ανησυχία πως, ενώ είμαι ένας άνθρωπος που καταπιάνεται με διαφορετικά αντικείμενα, οι γύρω μου θέλουν να με δουν να αφιερωθώ μόνο σε ένα από αυτά. “Όταν είσαι μουσικός, αυτό είναι ακόμη πιο έντονο,” λέει, καταλαβαίνοντάς με πλήρως. “Κι εγώ είμαι πολυδιάστατος. Δε μου αρέσουν μόνο τα κομμάτια με πιάνο, μπορώ να γράψω και χιπ χοπ. Απ’ την άλλη, πρέπει να τιμήσω τη δουλειά που έχω κάνει μέχρι τώρα. Μετά από ένα σημείο, υπηρετείς την ίδια τη μουσική και τον ακροατή σου, όχι μόνο εσένα. Θέλω να δείξω κι άλλες πτυχές του εαυτού μου όμως, πιο ηλεκτρονικές, κι ευτυχώς είμαι αρκετά τυχερός ώστε να το κάνω μέσα από συνεργασίες.

​

Του ζητάω να καθίσει στο πιάνο για να τραβήξω μερικές εικόνες κι εκείνος, ενστικτωδώς, ξεκινά να παίζει μια μελωδία που τρυπάει την καρδιά. Πριν χαιρετηθούμε, μου έδειξε τα ξεθωριασμένα δακτυλικά του αποτυπώματα, από τις ώρες που τα ακουμπάει επάνω στο πιάνο. Σα μια μικρή θυσία. Χάνει κάτι δικό του για να το δώσει στο μουσικό κομμάτι.

 

Τυχεροί όσοι γνωρίζουν τον Ερμή, σκέφτομαι, οδηγώντας προς το σπίτι. Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν όσα παθιάζουν άλλους ανθρώπους κι έτσι, μέσα από το πάθος του Ερμή, μαθαίνουν να αγαπούν τα ποιοτικά ακούσματα. Φυσικά, για να τον γνωρίσει κάποιος, δε χρειάζεται να έρθει μέχρι τη Βούλα. Αρκεί να πατήσει το play. 

​

Spotify: sptfy.com/ermis

Instagram: instagram.com/ermismusic