Τέχνη στην Κολωνία

Οι εκθεσιακοί χώροι που ξεχώρισα στον τόπο καταγωγής της κολόνιας

Είμαι πίσω στην Αθήνα. Mόλις έφτιαξα μια κούπα γαλλικού καφέ και σκέφτομαι ότι μου λείπει εκείνη η υπερσύγχρονη καφετιέρα που είχε το Airbnb μας στην Κολωνία. Και το κρύο μου λείπει. Και το παράθυρο που χάζευα τους περαστικούς.

Έξυπνη πόλη· αν μπορεί κάποιος να το πει αυτό για μια πόλη. Επειδή τη λες “όμορφη, χωρίς κάτι ιδιαίτερο”, φρόντισε να φτιάξει κάτι ιδιαίτερο. Ένα αχανές κέντρο που διοργανώνει πάνω από 80 διεθνείς εκθέσεις τον χρόνο και αναγκάζει τους επαγγελματίες διαφόρων κλάδων να την επισκεφτούν και να την υποστηρίξουν, με το παραπάνω, οικονομικά. Έτσι κι εγώ, πήγα εκεί για μια έκθεση τροφίμων, αλλά εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και, μόλις είχα ελεύθερο χρόνο, έτρεχα στα μουσεία της.

Ο Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας (γερμ. Kölner Dom)

H πρώτη μέρα με βρήκε να μένω με το στόμα ανοιχτό, θαυμάζοντας αυτό το επιβλητικό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα. Δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι το πρώτο αξιοθέατο που θα αναζητήσει στην πόλη ένας τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του. Ή, ακόμη κι αν δεν τον αναζητήσει, θα τον ξεχωρίσει από μακριά λόγω του ύψους του. Ανήκει στα Παγκόσμια Μνημεία της UNESCO, χρειάστηκαν πάνω από 600 χρόνια για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του και διαθέτει τη δική του εφαρμογή για κινητό! Επίσης, σε αντίθεση με άλλους γνωστούς καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης, η είσοδός του είναι δωρεάν.

Σε απόσταση αναπνοής απ’ τον Dom, παρατήρησα μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία της περιοχής. Θα τα ανακαλύψεις εύκολα χρησιμοποιώντας τον ως σημείο αναφοράς στο Google Maps και παρατηρώντας τι βρίσκεται γύρω του. Το ιδανικό πρόγραμμα της ημέρας για εμένα θα ήταν να δεις μερικούς ακόμη εκθεσιακούς χώρους εκεί κοντά ή να δοκιμάσεις την τοπική κουζίνα σε ένα από τα πολλά εστιατόρια. Και στο τέλος της ημέρας, να παρατηρήσεις τον ήλιο να δύει, περπατώντας στη γέφυρα Hohenzoller ανάμεσα σε “λουκέτα αγάπης” βάρους 40 τόνων.

Το Μουσείο Ludwig

Την επομένη, επέστρεψα στην ίδια περιοχή, έμεινα ξανά με το στόμα ανοιχτό κοιτώντας τον Καθεδρικό Ναό από διαφορετική οπτική γωνία και προχώρησα σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία σύγχρονης τέχνης της Γερμανίας, το Ludwig. Βρίσκεται ακριβώς πίσω απ’ τον Dom. Ludwig ονομαζόταν ο ιδρυτής του, ένας άνθρωπος που απέκτησε πολλά χρήματα πουλώντας σοκολάτες και αποφάσισε να τα επενδύσει στην τέχνη. Παρόλο που η συλλογή του μουσείου διαθέτει εξαιρετικά σημαντικά έργα, οι επισκέπτες του είναι λίγοι και καλοί. Έτσι, και βλέπεις τα εκθέματα με την ησυχία σου, και βγάζεις όσες φωτογραφίες θες. Η είσοδος κοστίζει 11 ευρώ, το μουσείο κλείνει τις Δευτέρες, κι αν ζεις μόνιμα στην Κολωνία και έχεις γενέθλια, μπαίνεις δωρεάν.

Το Μουσείο Σοκολάτας

Τώρα, ας υποθέσουμε πως δε βρέχει και πως, αφού διάβασες τη λέξη “σοκολάτες” στην επάνω παράγραφο, σου ήρθε μια λιγούρα. Τότε, με δέκα λεπτά γρήγορο περπάτημα απ’ το Ludwig, θα βρεθείς στο Schokoladenmuseum, το πιο δημοφιλές μουσείο της Κολωνίας. Και γράφω “γρήγορο περπάτημα”, γιατί θα θες πρώτα να γυμναστείς και μετά να φας γλυκά χωρίς τύψεις. Δεν πρόκειται για έναν πρόχειρο χώρο που απευθύνεται μόνο σε παιδιά, όπως είχα σκεφτεί στην αρχή, αλλά για ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα στο οποίο, ακόμη και τα μεγαλύτερα “παιδιά” περνούν ευχάριστα και παράλληλα μαθαίνουν τα διαφορετικά στάδια επεξεργασίας του σπόρου κακάο. Μην περιμένεις, βέβαια, να δοκιμάσεις την καλύτερη σοκολάτα που έχεις φάει ποτέ, γιατί θα απογοητευτείς. Τέλος, καλό θα ήταν να αποφύγεις τον χώρο τα Σαββατοκύριακα, επειδή η προσέλευση των επισκεπτών είναι μεγάλη. Η είσοδος κοστίζει 12,50 ευρώ τις καθημερινές και ένα ευρώ παραπάνω το ΣΚ.

Τα Μουσεία Schnütgen & Rautenstrauch-Joest

Δεν μπορώ να προφέρω την ονομασία τους, αλλά σίγουρα θα πρότεινα σε κάποιον ανεπιφύλακτα να επισκεφτεί και τα δύο. Ανακάλυψα πρώτα το Rautenstrauch-Joest, τυχαία, καθώς περπατούσα στον δρόμο για το σπίτι. Από την επιγραφή στην είσοδο δεν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, όμως εξωτερικά ήταν τόσο ιδιαίτερο που έπρεπε οπωσδήποτε να μπω μέσα. Φτάνοντας στο ταμείο, με ρώτησαν αν θα ήθελα να δω το ένα ή και τα δύο μουσεία. Απάντησα - πολύ σίγουρη - “και τα δύο”, χωρίς να έχω ιδέα για το πού βρίσκεται το δεύτερο. Μου πήρε αρκετή ώρα να καταλάβω πως τελικά το Μουσείο Rautenstrauch-Joest είναι εθνογραφικό και διερευνά τις διαφορές και τις ομοιότητες των παγκόσμιων πολιτισμών στο παρελθόν και το παρόν. Δεν είχα δει κανέναν παρόμοιο εκθεσιακό χώρο ως τότε. Κι αφού, μετά από περίπου μία ώρα, το γύρισα όλο, επέστρεψα στο ταμείο για να με οδηγήσουν στο δεύτερο “μουσείο - έκπληξη”. Ακολούθησα έναν υπάλληλο ο οποίος ξεκλείδωσε μια μεγάλη γυάλινη πόρτα και μου είπε να περάσω. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρέθηκα εντελώς μόνη σε μία ρωμαϊκή εκκλησία 1000 ετών, ανάμεσα σε μεσαιωνικά αγάλματα που με κοιτούσαν επικριτικά. Λέγεται Schnütgen Museum και τα εκθέματά του έχουν να κάνουν κυρίως με τη χριστιανική θρησκευτική τέχνη. Η είσοδος και στα δύο κοστίζει 10 ευρώ και, πίστεψέ με, αξίζει.

Το Πάρκο Γλυπτικής

Την τελευταία μέρα, εκμεταλλεύτηκα τους υπέροχους ποδηλατόδρομους της πόλης και έφτασα με ηλεκτροκίνητο πατίνι μέχρι το Skulpturen Park. Ένα πάρκο που συνδυάζει το καταπράσινο φυσικό περιβάλλον με την έκθεση γλυπτών. Ο επισκέπτης βιώνει τα εκθέματα με μοναδικό, άκρως ευεργετικό τρόπο, που δεν έχει καμία σχέση με τις εκθέσεις σε κλειστούς χώρους. Δε θα πω περισσότερα. Οι αναλογικές φωτογραφίες το αντιπροσωπεύουν πλήρως. Είσοδος δωρεάν!

Αυτά, λοιπόν. Ένας ναός ύψους 157 μέτρων, ένα ήσυχο σύγχρονο μουσείο, ένα τροπικό θερμοκήπιο με κακαόδεντρα στην καρδιά της πόλης, μια έκθεση που εξετάζει όλες τις πτυχές των ανθρώπινων πολιτισμών, μία εκκλησία 1000 ετών και 25 στρέμματα πρασίνου με γλυπτά. Όλα τους μια ξεχωριστή πτυχή της τέχνης στην Κολωνία.

Μόλις ξεκίνησε να βρέχει στην Αθήνα, για πρώτη φορά μετά από καιρό. Έτσι, οι μουντές γερμανικές φωτογραφίες ταιριάζουν με το τοπίο που βλέπω απ’ το παράθυρό μου αυτή τη στιγμή. Και κάπως νιώθω ότι δε μου λείπει τόσο το παράθυρο του Airbnb μας εκεί. Ίσως ούτε και το κρύο να μου λείπει. Η καφετιέρα, βέβαια, μου λείπει σίγουρα.