Πνευματική Αναγέννηση
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ
"ΚΑΘΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΑΝ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΗΡΘΑΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΑΝ."
Με την έλευση της Καθαράς Δευτέρας φέτος, ο ελληνικός πολιτισμός εγκαινίασε έναν χρόνο απουσίας. Σιωπηλής μεν, εκκωφαντικής δε. Ανατρέχοντας πίσω στις μνήμες της πρώτης καραντίνας, θυμάμαι θέατρα, μουσεία, κινηματογράφους, να κλείνουν, αφήνοντας στον αέρα ένα πολλά υποσχόμενο πολιτιστικό αντάμωμα. Σαν αυτό που δίνουμε με τους αγαπημένους μας φίλους το καλοκαίρι. Του χρόνου τέτοια εποχή, θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί, στο ίδιο νησί, ξορκίζοντας με χορούς έναν δύσκολο χειμώνα. Κι όμως, τίποτα απ' όλα τα παραπάνω δεν πραγματοποιήθηκε και έπειτα από συνεχόμενες ματαιώσεις, αναβολές και διαδικτυακές συναντήσεις αντιλήφθηκα ότι η συνάντηση στους χώρους τέχνης θα αργήσει.
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Kαθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί την αρχή ενός πνευματικού αγώνα για την υποδοχή της Ανάστασης. Η ψυχή προετοιμάζεται υπομονετικά απομακρυσμένη, όσο το δυνατόν γίνεται, από πειρασμούς, για να οδηγηθεί στο φως. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ο καθένας κάνει την προσωπική του προετοιμασία για να δεχτεί μια Ανάσταση - υπέροχη αλληγορία που έχει τις ρίζες στην αρχαιότητα. Το τρίπτυχο Δήμητρα-Περσεφόνη-Άδης, ο αέναος κύκλος της ιστορίας που θέλει το καλό να νικάει το κακό, χειμώνας-άνοιξη-καλοκαίρι. Όλα σηματοδοτούν τη φωτεινή ελπιδοφόρα αρχή. Μια Αναγέννηση.
Έτσι έγινε και με τον πολιτισμό. Καθώς ήμασταν αποστασιοποιημένοι από τους χώρους που ενδυνάμωναν τον νου, στην επιφάνεια ήρθαν όλα όσα τόσα χρόνια τον αποδυνάμωναν. Αυτό βέβαια, είχε και αρκετές επιπτώσεις στους εργαζόμενους του τομέα οι οποίοι, για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, βρέθηκαν εκτός. Φανταστείτε το σαν ένα μεγάλο ξύλινο καράβι, διακοσμημένο με περίοπτο γλυπτό διάκοσμο, χωρίς κυβερνήτη και πλήρωμα, με την αλμύρα και τη σκουριά να το καταστρέφουν. Όμως τώρα ο καιρός έχει περάσει, το καράβι έχει σχεδόν καταστραφεί και η συντήρησή του είναι αναγκαία. Για να αρχίσει και πάλι, έχει ανάγκη από ναύτες και τεράστιες δόσεις από πνευματική τροφή, ποιήματα και τραγούδια, για να βάλουν πλώρη σε άγνωστα νερά.
Αν επιθυμώ κάτι ως Ανάσταση, αυτό σίγουρα είναι η επιστροφή σε χώρους που αποτελούν πνευματική τροφή για την ψυχή. Χρειαζόμαστε τη φωτιά που έκλεψε ο Προμηθέας από τους θεούς και τη χάρισε στους ανθρώπους. Χωρίς αυτή, είμαστε εγκεφαλικά νεκροί, άχρωμοι και η συμπεριφορά τείνει να είναι περισσότερο παραβατική και -φυσικά- όχι ευγενική. Σχολεία, μουσεία, θέατρα και κινηματογράφοι, και κάθε χώρος που θα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης έκφανσης χρειάζεται την προσωπική του Ανάσταση. Όσο δειλή και να είναι η αρχή, ελπίζω 200 χρόνια μετά από την Ελληνική Επανάσταση να υπάρξει και μια καινούρια Αναγέννηση η οποία συντηρεί το παρελθόν, έχει ματιά στο μέλλον και πάνω απ’ όλα σέβεται την ανάγκη για ανθρώπινη καλλιέργεια.
